Een volk dat naar Bar Laat kijkt, is voor meer dan coma en hersendood gezwicht, daar dooft het licht

Er is leven na de dood, een eeuwigdurende uitzending van Bar Laat

Als ik zo deze column van Mark Koster in De Telegraaf lees, ben ik blij dat ik niet meer in Nederland woon, of in elk geval helemaal niets meer van de Nederlandse talkshowcultuur meekrijg. (Of helemaal niets, was het maar waar zo’n feest, want op social media krijg ik alsnóg fragmenten en snippers Nederlandse talkshows mee, die als een soort socialmediaterreur aan me worden opgedrongen). 

Ik denk dan, als ik dit lees: hoe kan het dat ze nog steeds worden gemaakt, die talkshows? Want hoe kan het dat er nog steeds mensen naar kijken? Wat zegt dat over een volk? Een volk dat naar Bar Laat kijkt, is voor meer dan coma en hersendood gezwicht, daar dooft het licht, om het maar even poëtisch uit te drukken.

Ik probeer me wel eens in te leven in een talkshowkijker, maar dat lukt me matig, heel matig. Ik ben sowieso al niet zo heel goed in me in anderen inleven, maar me inleven in talkshowkijkers, is…’absurdistisch’  dekt de lading niet helemaal, vrees ik. Zodra ik dat doe, trekt er een mistige waas over mijn brein en valt alles in mijn hoofd volkomen stil. Ik kan letterlijk mijn hersenstam bevelen horen uitdelen, zo bizar stil is het in de rest van mijn brein. 

Pikzwart Niets

Zo moet een comapatiënt zich voelen, denk ik dan. Ja, zo moet het zijn om te sterven, te voelen hoe de laatste neuronen in je brein oplichten om daarna te worden overweldigd door het pikzwarte niets. Er is leven na de dood, een eeuwigdurende uitzending van Bar Laat. Please to meet you hope, you guess my name!

Pikzwart Niets zou trouwens een leuke titel zijn voor een talkshow. Waar dan elke avond, op prime time, vier volstrekt willekeurige Nederlanders mogen drammen en klagen en jammeren over welke vuilniszak nu weer verkeerd stond op de stoep en wat ze deze week niet konden betalen (de energierekening en de koffierekening, gok ik) en dat dan vier BN’ers een tafel later (ook een mooie talkshowtitel: Een Tafel Later, als een  talkshow die telkens wordt uitgesteld en daarom nooit meer stopt, een eeuwig durende nachtmerrie) mogen vertellen hoe de problemen van de hele gewone Nederlanders echt heel erg dichtbij komen en dat dan aan de derde tafel, drie kwartier later, vier sporters Russisch roulette komen spelen wat dan telkens wordt afgesloten door de Nederlandse Artist van de Dag en een column van Dries Roelvink, de grote denker.

Terminale kanker

Wat me trouwens ook leuk lijkt, nu we het er toch over hebben, is een realityserie waarin mensen met terminale kanker worden gekoppeld aan Tim Hofman en dat Tim Hofman dan echt geen seconde meer van hun zijde wijkt, net zo lang tot ze helemaal kapot zijn gedeugd door Tim Hofman en ze letterlijk om euthanasie smeken. Dat noemen we dan De Grote Euthanasie Show en Patrick Lodiers mag dat dan elke keer inleiden met een heel serieus edoch ernstig gezicht, alsof hij er echt heel erg bij betrokken is en het hem helemaal niet te doen is om die twee ton salaris, en dat dan als er eenmaal euthanasie wordt gepleegd Jan Slagter de stekker er uit mag trekken, telkens op een andere locatie die wordt bepaald door de Postcodeloterij. En dat dan het lijk van de euthanasiedode wordt gebalsemd zodat Tim Hofman er nog weken, maanden mee kan zeulen en overheen kan pissen, en uiteindelijk wordt opgebaard in het Top 2000 Café, want smakeloosheid heeft, al met al, geen enkele grens in televisieland, laat staan bij de NPO.

Jeugdversie: kinderen met leukemie die worden gestalkt door Yvon Jaspers die continu uitlegt wat dat eigenlijk is, leukemie. Het is wat dit betreft jammer dat Bart de Graaff niet meer leeft, bedenk ik me nu, dat zou de ideale cliniclown zijn. 

De Cliniclown

Ook een mooi format: De Cliniclown, met Bart de Graaff als cliniclown die heel middelmatige influencers net zo lang hinderlijk stalkt tot ze graag dood willen en dat ze dan verplicht in therapie moeten bij iemand van de EO met een doodskist op zijn auto die gaat proberen ze van de zelfmoord af te bidden. (Leeft Henk Binnendijk eigenlijk nog?)

Goed. Ik merk dat mijn fantasie wat op hol slaat. Misschien is het niet zo’n goed idee als ik over Nederlandse televisie schrijf, laat staan over Nederlandse talkshows. Daar komt alleen maar ellende van. Terechte ellende, daar niet van, echt ellende waar we wel een beetje om hebben gevraagd met z’n allen, maar ellende niettemin. Voor je het weet krijgt Peter ‘dit is kwetsend voor minderheidsgroepen’ van der Vorst er lucht van en we willen niet dat die gaat huilen. Een kleddernatte huilende Peter van der Vorst! Nee danku, dan nog liever herhalingen van Bar Laat kijken op social media.

P.S.

Zou John de Mol interesse hebben in een spectaculaire spelshow waarin crematies, verwisselde urnen en van niets wetende BN’ers onder leiding van Beau van Erven Dorens een hoofdrol spelen? Het heet: De Gezellige Gaskamer.