'Francisco van Jole in een Je Suis Charlie-shirt!'
‘islamofobie’, en iedereen die daar wat van vindt is een racist'
Ter herdenking van 10 jaar Charlie Hebdo maakte ik een bonusrant. Die vind je hieronder in de player, met daaronder het volledige transcript van de rant uitgeschreven.
Have fun en tot de 11-jarige herdenking van Charlie Hebdo (VZMH)!
Transcript
Good afternoon! Of good, good… Tien jaar geleden dat de Charlie Hebdo-redactie werd uitgemoord. Blijft toch een gevoelig dingetje. Hoe kun je het goed noemen?
Lijkt me lastig. Want er is in tien jaar tijd eigenlijk helemaal niets veranderd. Sterker nog, in tien jaar tijd is het vooral erger geworden. Dus goed is een beetje een groot woord, denk ik. Ik zou willen zeggen dat ik nog wist waar ik was op 7 januari 2015 toen Charlie Hebdo, de twaalf redacteuren van Charlie Hebdo werden afgeslacht. Maar ik moet je dat antwoord schuldig blijven. Ik dacht te weten dat ik op dat moment op de redactie van TPO zat.
En ja, toen was het gewoon nieuws. En dus hebben we in de uren daarna gewoon eigenlijk vooral het nieuws verslagen. Er was eigenlijk weinig tijd om verder over te denken of over iets te vinden.
Wat ik nog wel goed weet is dat ik niet zo heel lang daarna samen met alle andere redacties in Amsterdam op audiëntie mocht bij de toenmalige burgemeester Eberhard van der Laan, die toch met iedereen wilde spreken en vanuit de gemeente een veiligheidsgevoel wilde bieden, zodat iedereen kon zeggen hoe onveilig hij zich voelde en welke mogelijkheden er waren en wat er gedaan kon worden en ik bedacht me toen ik daar zat dat er heel veel mensen van redacties waren, ik zal geen namen noemen, die waarschijnlijk de champagne zouden opentrekken op het moment dat iedereen op de TPO-redactie werd afgeslacht. En waarschijnlijk ook de champagne had opengetrokken op het moment dat Charlie Hebdo werd afgeslacht. Want die hadden er natuurlijk ook wel een beetje om gevraagd door de hele tijd de islam te kwetsen.
Ik weet ook nog goed hoe ik in de avond daarna naar de kroeg ging samen met mijn vrienden en hoe ik me daar in de kroeg ten overstaan van allerlei jonge vrolijke mensen enorm heb opgewonden en enorm heb geschreeuwd over het feit dat het kennelijk helemaal niemand wat kan schelen. Dat helemaal niemand zich daarover opwindt. Dat we voor de zoveelste keer naar iemand die ‘Imagine’ speelt op een piano hebben moeten kijken. Dat we voor de zoveelste keer als reactie vooral heel veel laffe columns kregen te lezen over dat een keukentrapje gevaarlijker is. En dat we voor de zoveelste keer moesten horen dat het niet aan de islam ligt. Ik heb me daar ongelooflijk zitten opwinden. Ik werd daar door al die mensen die daar waren op dat moment natuurlijk uitgelachen.
Maar ik heb er nog steeds geen spijt van, omdat ik vind dat het goed is om je daar over op te winden.
En dat is misschien ook wel wat ik het meeste mis na die aanslag van Charlie Hebdo en eigenlijk alle aanslagen die daarna volgden, is dat mensen zich er gewoon niet over opwinden. Ja, ze gaan naar een Je suis Charlie-parade en als ze het wordt gevraagd zeggen ze dat ze heel erg vinden en er is een lawaaidemonstratie of een stiltedemonstratie, maar daarna gaan ze gewoon weer verder met alsof er niets aan de hand was.
En er is niemand die zich daar dan echt woedend over maakt. Niemand die dan echt woest is, terwijl, ik voelde me woedend. Ik voelde me woest. Ik was echt kwaad, kwaad over het feit dat twaalf mensen, twaalf onschuldige mensen op zo'n brute wijze zijn afgeslacht.
Kwaad over het feit dat in hartje Parijs in de EU, wat toch destijds niet zo heel lang daarvoor de Nobelprijs voor de Vrede had gewonnen, dat je daar kunt worden afgeslacht alsof het niets is, alsof het oorlog is. Ik was kwaad over het feit dat het elke keer weer de islam is, dat alle aanslagen daarvoor ook door islam waren geïnspireerd. En dat ik toen al wist dat er nog meer aanslagen zouden komen en dat die ook door islam waren geïnspireerd. Ik was kwaad omdat ik wist dat er ook nu niets zou veranderen. Dat iedereen gewoon wéér wegkijkt en dat ‘islamofobie’ straks gewoon wéér het belangrijkste punt is. Dus niet islam, nee ‘islamofobie’. En iedereen die daar wat van zegt is een racist.
Ik wist dat het zo zou gaan en ik wist ook op dat moment in 2015 dat ik op 7 januari 2025 dit zou gaan zeggen. Omdat ik wist dat er over 10 jaar nog steeds helemaal niets veranderd is.
Nee, integendeel. In 10 jaar tijd is het alleen maar erger geworden. In 10 jaar tijd heeft Wilders alleen maar meer beveiliging gekregen. In tien jaar tijd is er een nieuwe schrijfster bijgekomen, Lale Gül, die over de islam schrijft, die ook niet veilig over straat kan. In tien jaar tijd zijn de grooming gangs in het Verenigd Koninkrijk boven water gekomen en daaruit blijkt dat het nog steeds zo is dat je voor islamofoob en racist wordt weggezet als je een melding wil maken dat je verkracht bent door Pakistaanse islamieten.
Wat ik ook nog heel goed weet, is dat bij die verschrikkelijke Je Suis Charlie-actie, waarbij miljoenen mensen in Parijs ineens vonden dat ze allemaal Je Suis Charlie waren, terwijl ze daarvoor eigenlijk altijd alles hebben gedaan om het de redactie van Charlie Hebdo en iedereen met een andere mening zo moeilijk mogelijk te maken, want islam mag je nou eenmaal niet aanvallen don't you know, dat is nou eenmaal islamofobie, dat er allemaal mensen tussen liepen als Rutger Groot Wassink, Marjolein Moorman en Francisco van Jole.
Francisco van Jole in een Je Suis Charlie-shirt! Ik denk van alles wat ik me goed herinner van de aanslag van Charlie Hebdo is toch wel de foto van Francisco van Jole in een Je Suis Charlie-shirt. De allerlaatste man op aarde die überhaupt ook maar een referentie mag maken aan Charlie Hebdo is Francisco van Jole.
Francisco van Jole die op kosten van de VARA, op kosten van de belastingbetaler, op kosten van de staat, gesubsidieerd door de staat, nog altijd een website beheert waarin iedereen die het ook maar waagt de minste kritiek te hebben op de multiculturele samenleving, op islam, om ook maar rechtser te denken dan de PvdA kapot wordt gemaakt. Ik bedoel, iemand als Francisco van Jole is zo'n beetje het symbool van waaruit de mensen die de redacteuren van Charlie Hebdo hebben afgeslacht hebben gehandeld. De ideologie van waaruit dat gebeurd is, is, behalve islam, de haat tegen andersdenkenden.
En die haat, die heb ik vooral heel veel gevoeld.
Als er iets is wat me levendig herinner van direct na de Charlie Hebdo-aanslag is het wel de haat. De haat die dagen daarna iedereen overspoelde die hardop zei ‘het heeft met de islam te maken. Het is weer islam’. De haat tegenover iedereen die het waagde met wraakgevoelens te zitten. De haat tegen iedereen die het waagde daarover kwaad te zijn. De haat tegen iedereen die woedend was na weer een zoveelste islamitische aanslag. Nee, nee, we moesten allemaal onze mond houden.
We moesten vooral ‘hoop’ hebben. ‘Hoop’, dat was belangrijk.
Dus nu gaan we nog een keer kijken naar een man die ‘Imagine’ speelt op een piano. ‘We moeten het vooral niet bij de moslims neerleggen. De moslims zijn onze broeders’.
Ik weet ook nog dat in 2015, hetzelfde jaar in november, niet zo heel lang na de aanslag op Charlie Hebdo, die 75 jonge mensen in Bataclan, ook in Parijs, werden afgeslacht. Wéér in Parijs, wéér in het hartje van de Nobelprijs voor Vrijheid winnende EU.
75 man afgeslacht. En wat gebeurde er? Niet lang daarna mocht Sting komen zingen in Bataclan, het nummer ‘Inshallah’. Inshallah! Tel uit je winst! Niet zo heel lang daarna waren de aanslagen op de luchthaven van Brussel, Zaventem. Wederom moesten we naar een man kijken die ‘Imagine’ speelde op een piano, naar briefjes van hoop die op een metrotunnel werden geplakt, maar je mag vooral niet kwaad zijn, je mag vooral niet woedend zijn, je mag vooral niet boos zijn, je mag vooral geen wraakgevoelens hebben, je mag vooral niet vinden dat het aan de islam ligt, je mag vooral niet vinden dat er iets mis is, dat er iets fundamenteel mis is in de maatschappij omdat deze aanslagen telkens plaatsvinden, nee dat mag niet, dan moet je dood, dan moet je kapot, dan mag je worden afgeschoten.
Ik kan me goed herinneren hoe vlak na de aanslagen het eerste nummer van Charlie Hebdo gewoon weer uitkwam. Die dappere, dappere, dappere medewerkers van Charlie Hebdo, die gewoon doorgingen, ook al waren twaalf van hun collega's in koele bloeden afgeslacht. En dat eerste nummer ging wederom over de islam. En ja hoor, daar kwamen ze al, de dreigementen, de woedende mensen, de mensen die vonden dat dat echt niet moet kunnen. Want ‘je mag wel alles zeggen, maar het hoeft niet. En vrijheid van meningsuiting betekent ook dat er grenzen zijn’.
Ze werden meteen weer overspoeld met haat door exact dezelfde mensen die nog even daarvoor hadden meegelopen in de deugdparade van Je Suis Charlie.
Dezelfde mensen, Rutger Groot Wassink, Marjolein Moorman, Francisco van Jole, die hele kliek aan mensen die zo dapper meeliepen in de eerste Je Suis Charlie, liepen niet zo heel lang daarna mee in de FCK FVD-parade. Een parade waarin een democratisch verkozen partij per definitie naar de vuilnisbelt werd verwezen, waarin puur haat werd gezaaid tegen iedereen die het waagde buiten het PvdA, GroenLinks, D66-stramien te denken. Dát ben ik vooral niet vergeten.
Wat ik ook niet ben vergeten is dat er na Bataclan, waar die mensen werden afgeslacht tijdens een concert van de Eagles of Death Metal, niet zo heel lang daarna de zanger van de Eagles of Death Metal liet weten niet zo’n fan te zijn van de islam. Goh, je zou het niet verwachten op het moment dat je een nummer staat te zingen en mensen komen in naam van de islam onder het uitroepen van ‘Allah Akbar’ en ‘Inshallah’ mensen uitmoorden. Natuurlijk ben je dan geen fan van de islam! Die zanger en die hele band is voor de rest van het leven getekend, getraumatiseerd.
Hoe dan ook, de Eagles of Death Metal hadden een concert en er ging een Parool-recensent naartoe. En de Parool-recensent schreef later in het Parool, want het was een Parool-recensent, schreef later in het Paarol dat hij weigerde om het concert te recenseren, want hij wilde niet meewerken aan het groter maken van de Eagles of Death Metal, ‘want de zanger van de Eagles of Death Metal is een islamofoob’. Dát herinner ik me vooral.
Ik herinner me vooral hoe ‘islamofobie’ groter en groter werd. Hoe ‘islamofobie’ steeds meer een wapen werd om iedereen te slaan die de verkeerde mening had. Hoe ‘islamofobie en racisme’ een nieuwe term werd, waarin iedereen die ook maar liet weten woedend te zijn, er niet mee te kunnen leven dat er weer een aanslag was gepleegd weg te zetten en in een hoek te duwen.
Ik weet nog goed hoe media, hoe talkshows, hoe radio en tv en kranten er alles aan deden om toch vooral islam en moslims uit de wind te houden. Want we moesten toch vooral denken dat Anders Breivik het óók had gedaan. We moesten toch vooral denken dat er ook weleens aanslagen worden gepleegd door christenen. Dat het feit dat er meerdere malen in een jaar in dezelfde stad als Parijs diverse aanslagen worden gepleegd onder het uitroepen van ‘Allah Akbar’, daar mogen we vooral niets van vinden.
Zo ging het, keer op keer op keer.
En zo bleef het doorgaan. En de afgelopen tien jaar is er niks veranderd. Misschien is het aantal aanslagen afgenomen. Misschien is het aantal slachtoffers afgenomen. En misschien is er geen redactie meer vermoord, maar dat is puur toeval. Nog voor de aanslag op Charlie Hebdo is in Denemarken een aanslag en dus een bloedbad voorkomen op de redactie van Jylland Posten, omdat daar die cartoonist die de spot had gedreven met Allah verbleef. Die cartoonist, inmiddels is hij overleden, heeft de rest van zijn leven in een beveiligd huis moeten wonen, heeft de rest van zijn leven met beveiliging moeten leven. Strenge beveiliging. Waarom? Omdat hij het had gewaagd een cartoon te maken van de profeet.
Ik weet nog hoe vlak na Charlie Hebdo een marketingbureau, dat in hetzelfde pand zat als de Geenstijl-redactie, dat is Pand Noord, liet weten ‘wat gaan we eigenlijk met Geenstijl doen in ons pand, want dat is toch eigenlijk onze Charlie Hebdo, of beter gezegd Charlie Abdomen’.
Dat soort dingen, dat ben ik vooral niet vergeten.
De haat, de haat, de haat die je uit alle hoeken en gaten spuit. Alleen maar als je het waagde om anders te denken. Die haat die over je heen komt alleen maar als je zegt dat je wel een keer klaar bent met aanslagen. Dat je wel een keer klaar bent met islam. Dat je wel een keer klaar bent met mensen die op straat worden afgeslacht uit naam van de religie van vrede en tolerantie. Dat je wel een keer klaar bent met altijd maar te moeten horen dat het ‘islamofobie’ is, dat het ‘racisme’ is, dat je een ‘fascist’ bent en een ‘rechtsextremist’, dat je een keer woedend wil zijn, dat je een keer wil zeggen ‘ik heb er genoeg van, ik ben het beu’, dat je een keer wil rouwen en treuren om het feit dat er twaalf mensen zijn afgeslacht op een redactie. Ze deden gewoon hun werk. Ze gingen ‘s ochtends naar hun werk en dachten 's avonds thuis te komen, maar ze kwamen nooit meer thuis.
En ik werkte die tijd ook op een redactie en ik dacht ook van ‘morgen kom ik misschien ook niet meer thuis’. Want ook mij is die haat niet vreemd. Ook van mij werd het adres van de redactie gepubliceerd en opgeroepen mijn fietsroute te volgen en werd verteld waar en wanneer ik precies hoe naar de redactie liep.
Wat we verkeerd hadden gedaan? Niets. We hadden alleen de andere mening. We hadden niet de mening die de mainstream media had. We hadden niet de juiste mening, de D66-goedgekeurde deugmening van burgers. Als je die niet hebt, dan ben je een racist en een islamofobe en een fascist en dan mag je worden bedreigd, dan mag je worden gedemoniseerd.
Neem FvD, neem Annabel Nanninga hoe die destijds zijn gedemoniseerd. Tot ver, ver, ver op het bot. Het feit dat er geen aanslag op die mensen is gepleegd, Annabel Nabbinga en Thierry Baudet, heeft meer met geluk te maken dan met wijsheid. De hele verkiezingscampagne van D66 destijds, van de gemeenteraadsverkiezingen, was puur 100% alleen maar demonisering van Annabel Nanninga en FvD. Dat was het enige partijprogrammapunt van heel D66, FvD wegzetten als fascistische partij, Annabel Nanninga wegzetten als bruine fascist.
Die haat, daar heb ik het over. Die kan ik me nog goed herinneren.
En ik kan me nog goed herinneren hoe al dat soort haters ineens een ander gezicht trok en zeiden, ‘och jongen, wat is het toch erg wat er op Charlie Hebdo is gebeurd. Nu ben ik ook Charlie!’
Ja, nu ben ik ook Charlie. Maar even later, als iemand zegt dat hij Ombudsman wil worden, terwijl dan blijkt dat hij ooit in zijn verleden een keer iets realistisch en waars heeft gezegd over Marokkaanse taxichauffeurs in Amsterdam, zijn al die Je Suis Charlie, zeggen ze ineens allemaal ‘ook ik ben een Marokkaan’. Zijn ze ineens ook allemaal slachtoffer. Dus dat is maar net welke kant de deugdkaravaan optrekt, wil ik maar zeggen.
Dus nee, ik heb er geen vertrouwen in en ik heb ook niet het idee dat er veel is veranderd. Integendeel, ik heb het idee dat het alleen maar slechter en slechter wordt. Dat de islamisering alleen maar voortzet en dat er steeds minder en minder mag worden gezegd over de islam. Dat er een steeds groter verbod is op islamkritiek. Dat je steeds sneller wordt uitgemaakt voor ‘islamofoob’. Dat je steeds meer haat over je heen krijgt als je vindt dat de islam een niet compatibele religie is en ideologie in de vrije westerse samenleving en dat je nog steeds met de nek wordt aangekeken en kalt gestellt en gecanceld en wordt uitgekotst als je vindt dat de aanslagen op Charlie Hebdo en Bataclan en Brussel en noem allemaal maar op toch echt aanwijzingen zijn dat er iets heel erg mis is in het fundament van het fundamentalisme van de islam.
En dat heb ik in tien jaar geleerd. En ik heb in tien jaar in elk geval niet geleerd dat de islam een religie van vrede en tolerantie is en dat je alles mag zeggen en dat de vrijheid van meningsuiting nou zoveel is verbeterd. En ik denk dat er inmiddels niemand is die het nog in zijn hoofd houdt om bij Charlie Hebdo te gaan. Ik denk dat er inmiddels in Frankrijk zelfs leraren zijn die bang zijn om onthoofd te worden en dus maar wijselijk hun mond houden over de islam. Ik denk dat in de hele Nederlandse samenleving, op Lale Gül en nog wat mensen na, niemand zo dom is om iets te zeggen over de islam. Want je wil niet al die bedreigingen aan jouw adres. Je wil niet net als Geert Wilders elke dag via de DM van je Instagram de meest verschrikkelijke dreigingen inclusief foto's van Kalasjnikovs en kogels willen ontvangen, omdat je weet dat je op het moment dat je naar de politie stapt die er toch niks mee doet, omdat justitie het nou eenmaal te druk heeft met het najagen van Raisa Blommesteijn of mensen die iets verkeerd hebben gezegd over Sidney Smeets.
Dus nee, niemand is zo dom om nog iets over de islam te zeggen. Vandaar dat het lijkt dat er wel degelijk kritiek op islam mogelijk is. Helemaal niemand wil kritiek op de islam geven, omdat iedereen daar te bang voor is. En geef ze eens ongelijk. Dat ben ik ook en dat zou ik ook zijn.
Dus dit was dan wel weer voorlopig mijn laatste kritiek op de islam. Maar zo met tien jaar Charlie Hebdo moet dat, met mijn verleden van op een redactie werken en het besturen van een nieuwswebsite die toch nieuws bracht waar lang niet iedereen het mee eens was om het maar mild uit te drukken, moet dat toch van mijn hart. Elk jaar weer.
En elk jaar weer ga ik op de verjaardag van Charlie Hebdo hetzelfde verhaal houden. Hoe niks is veranderd. En hoe er nog steeds geen enkele mogelijkheid is om kritiek te uiten op de islam. En hoe je nog steeds een islamofoob bent als je die kritiek wel hebt. En hoe je nog steeds wordt weggezet als ‘extreem rechts’ en een ‘racist’ en je misschien niet meteen wordt doodgeschoten, dat is dan al heel wat, maar je wel wordt uitgekotst en nergens meer wordt uitgenodigd en nergens meer welkom bent en je een normale baan kan vergeten. Denk maar niet dat er iemand is die bij de PVV nu in de Kamer zit zonder wachtgeld kan leven. Denk maar niet dat je als je PVV'er bent dat je daarna nog een baan kunt vinden. Denk maar niet dat als je PVV'er bent dat je welkom bent op verjaardagen. Je staat altijd helemaal alleen.
Want islamkritiek, ‘dat moeten we niet willen met z'n allen. Laten we het gezellig houden met z'n allen in deze fijne samenleving! Weet je wat? Laten we gaan kijken naar een man die Imagine speelt op de piano!’
En dat wilde ik nou wel eens even kwijt. Inshallah.