Ons wordt door ‘deskundigen’ wijsgemaakt dat het nu allemaal heel anders wordt in Syrië en dat de jihadistische moslimterroristen die dreigen het Assad-regime te laten vallen mensen zijn met wie je ‘kunt praten’ want het zijn ‘pragmatici’, kortom, dat na Assad Syrië verandert in een liberaal-democratisch paradijs waar ook Israël regelmatig op de thee mag komen en waar de hele wereld nog lang plezier van zal beleven, al helemaal niet de Syrische burgers.
Totale onzin natuurlijk, want de jihadisten die nu Aleppo voor het grootste gedeelte hebben ingenomen zijn terroristen die net zo erg, zo niet erger zijn dan Assad. Voor de Syrische burgers zal het sowieso niets veranderen, het kan hooguit erger worden. En Radicaal islamitischer, vooral dat.
Maar waarom toch willen ‘deskundigen’, commentatoren, journalisten, verslaggevers en vele anderen toch zo graag dat de vervanger van het ene brute regime automatisch een kracht is die aan de kant van het goede staat?
Arabische Lente
Exact dezelfde naïeve dwaasheid zagen we bij de Arabische Lente waarbij vele ‘deskundigen’ zeker wisten dat zo’n beetje het hele Midden-Oosten zich zou plooien naar Fukuyama’s einde van de geschiedenis. met een keurige liberale democratische rechtstaat als gevolg.
We weten hoe die Arabische Lente is afgelopen.
Het antwoord op de vraag naar het waarom zal liggen in het feit dat wij westerlingen niet verder kunnen kijken dan ‘de dictatuur’, die ons al te veel doet denken aal de dictatuur waaronder de Holocaust plaatsvond. Degenen die deze dictatuur weten te beëindigen zijn als vanzelf de goeden.
Immers: de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Assad is een schurk, degene die Assad opruimt is een held, en zo moet het zijn, amen, wie anders vindt, is een racistische islamofoob. Zoiets.
Iran
Datzelfde zagen we destijds, eind jaren 70, gebeuren in Iran. De Ayatollah verdreef de sjah, en de sjah was een dictator, dus leve de ayatollah, nu gaat het echt goedkomen met de burgers in Iran! Journalisten en Jean Paul Sartre waren in elk geval meer dan enthousiast over die Iraanse revolutie.
Ook daarvan weten we hoe dat is afgelopen.
Libië: er staat nog ergens een mooie VPRO-documentaire online uit de tijd dat Khadaffi net aan de macht was in Libië. Niets dan lof over die eerlijk en nivellerende kolonel natuurlijk, die het volk tenminste beter ging maken en de rijkdommen zou herverdelen.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het is telkens hetzelfde stramien en journalisten, deskundigen, filosofen, commentatoren, etc. volgen hetzelfde narratief: de dictator is weg, het nieuwe bewind kan niet anders dan goed zijn.
De wereld is, per slot van rekening, uitsluitend opdeelbaar in slecht (Hitler) en goed (De Geallieerden), wie dat anders ziet, is zelf slecht. Of nog erger: staat aan de kant van het slechte. Kortom, aan de verkeerde kant van de geschiedenis.
Naïeve binaire wereld
Terwijl we nu toch inmiddels zouden moeten weten welk vlees we werkelijk in de kuip hebben. Het is niet dat we de afgelopen jaren, startend vanaf 11 september 2001, te weinig voorbeelden hebben gezien
van wat dat exact betekent, die sharia. Wie nog twijfels had bij Al Qaida moet bij ISIS toch echt alle twijfels zijn kwijtgeraakt.
Zou je denken.
Maar nee natuurlijk. De naïeve binaire wereld van roze en zwart, goed en slecht, Hitler en de Geallieerden, is nog altijd even springlevend.
En weer is het deze wereld waarin de onwetende burgers worden geperst, als een vierkant blok door een cirkelvormige opening.
Bovendien: islam is de religie van vrede en tolerantie, dus wat kan er misgaan? En belangrijker: wie durft kritiek te hebben op islam?