Na de Bente Becker-deugkaravaan verscheen al snel de Marjolein Faber-deugkaravaan
Vuistjes de lucht in, wapperen en zwaaien en maaien maar, de deugkermis wordt opgebouwd!
De deugkaravaan naar aanleiding van de Bente Becker-motie was nog niet uit het zicht verdwenen of daar verscheen alweer een nieuwe deugkaravaan. Deze keer naar aanleiding van het besluit van minister Faber om de asielprocedures van Syrische asielzoekers tijdelijk stil te leggen, zolang de situatie in Syrië onduidelijk is. Een besluit dat vele landen in de EU, echt niet alleen ‘radicaalrechtse’ landen, al hadden genomen voordat Faber haar besluit nam.
Niets aan de hand dus, gewoon een ambtelijke procedure die niets te maken heeft met de ideologie van de minister in kwestie.
Maar ja, dit is Nederland. Hier in Nederland bestaat niet zoiets als ‘niets aan de hand’. Hier in Nederland heb je bewindslieden (een handjevol), oppositie (twee handjes vol) en, pak hem beet, 10 miljoen deugkaboutertjes die per definitie tegen elk besluit van elke bewindspersoon zijn, want tegen elk besluit van bewindslieden zijn is doorgaans, al helemaal als de bewindslieden officieel door de Volkskrant ‘radicaalrechts’ zijn verklaard, de kortste weg naar de deugkaravaan.
Collectieve Morele Ophef
Dus nee, niet ‘niks aan de hand’, maar, zuchterdezuchtzucht, Collectieve Morele Ophef! Vuistjes de lucht in, wapperen en zwaaien en maaien maar, de deugkermis wordt opgebouwd! Te beginnen met de zo zorgvuldig, in noeste late arbeidsuurtjes, door leken en hobbyisten samengestelde deugpraalwagens voor De Grote Deugoptocht.
En ziet! Daar zijn ze! Deugpraalwagens! Kijk ze eens glunderen van het deugen, onze nationale ophef-factota! Kijk ze eens pronken met hun deugd, die roomblanke opwaarts mobiele bewoners van randstedelijke koophuizen met Goudenregen en hardhouten asymmetrisch zitbankje aan- en voor de voorpui! Kijk hoe vol van genot ze zichzelf feliciteren met hun deugden! Zie ze stralen in ’t grote morele gelijk!
Het publiek staat aan de zijlijn, vergaapt zich aan de kleurrijke pracht en praal van de karavaan, giert het uit van genot, kirrend en snuivend en stampvoetend, ’t klapt en host op de maat van deugd als op de maat van een hoempapaband.
Pure happening van achterlijke proporties
Nee, Nederlanders kunnen werkelijk waar nooit genoeg krijgen van deugen. Het deugen, de deugkaravaan, het blijft een volksvermaak, een massavertier, een pure happening van achterlijke proporties, elke keer weer. Hoempapa, hoempapa, hoempapa, en nu allemaal mensen, handjes, handjes, handjes de lucht in: ‘Faber is een harteloos kil monster!’ En daar gaan we, van voor naar achter, van links naar rechts, hossen maar!
Ja, het bleef nog lang onrustig in het nachtelijke kaboutertjesland. Een PVV-minister die een punt zet na een zin in een beleidsdossier, een punt die echt élke asielminister zou zetten, waarvan akte in tenminste Duitsland, Zweden, Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk, voorwaar deugkaboutertjes knijpen hun handjes ervoor stuk.
Hoei! PVV! Asielzoekers! WOEI! ‘Onmenselijk, onbarmhartig, kil, berekenend, ijzeren hart van ijs, waakzaamheid, kampbeul, racist, fascist, Hitler, Mengele!’ Van kaboutertjes kun je veel zeggen, maar niet dat ze slecht zijn in het herkennen van hun Godwin-reflexen als het erop aankomt, en sinds de PVV de verkiezingen won, komt het er bijna eigenlijk altijd wel op aan, nietwaar?
Nee, dan de feiten…
Voorbarige hoop
De IND heeft een achterstand van meer dan 70.000 asielverzoeken. Volgens het COA is 40% daarvan afkomstig van Syrische asielzoekers. Als over die asielzoekers het komende halfjaar geen beslissing hoeft te worden genomen, dan scheelt dat de IND maar liefst 28.000 verzoeken.
De tijd die daardoor vrijkomt, kan worden besteed aan de asielverzoeken van asielzoekers uit de vele andere landen in de wereld, asielzoekers die eveneens zo snel mogelijk duidelijkheid willen hebben of ze wel of niet in Nederland mogen blijven, of ze wel of niet terug moeten naar het land van herkomst, en of hun gezin en familie wel of niet ook mag overkomen of moet blijven in het land waaruit ze liever vluchten.
Wat is er trouwens zo humaan aan het bieden van hoop op een verblijfsvergunning als later zal blijken dat die hoop voorbarig was? Het nemen van een beslissing over iemands verblijfsvergunning is per definitie een hoop op een positieve beslissing. Die asielzoekers komen niet voor niets naar Nederland. Die hoop bieden is uitsluitend humaan als er ook daadwerkelijk een kans bestaat dat er sprake is van recht op asiel; zonder die kans is het bieden van hoop eerder inhumaan.
En vooral: nu nog doorgaan met beslissingen nemen over de asielstatus van Syriërs is een verkeerd signaal naar de mensen die nu nog in Syrië zijn en denken over vluchten naar Nederland, bijvoorbeeld omdat ze de komende sharia vrezen (of omdat ze dondersgoed weten dat ze jarenlang de verkeerde kant hebben gekozen).
Ondeugend realisme
Het is absoluut niet humaan om mensen in handen van mensensmokkelaars te drijven en ze een zware tocht te laten ondernemen terwijl je weet dat ze zo goed als zeker geen kans meer maken op een asielstatus, omdat hun thuisland niet langer een dictatuur is waar mensenrechten worden geschonden (maar goed, met de aanstaande sharia moeten we dat nog bezien, wat trouwens een reden is om de beslissingen uit te stellen, maar niet af te schaffen: wie weet is de mensenrechtensituatie in Syrië straks even erg of nog erger dan het was onder de dictatuur van Assad).
Toegegeven, dat deugt niet echt lekker, dergelijk realisme. Maar ministers zijn er niet om te deugen, ministers zijn er om beleid uit te voeren. Beleid dat is gebaseerd op de realiteit van de dag, niet op emoties of de dagkoersen van de pathetische deugkitsch. Dat heeft niet te maken met links of (‘radicaal’) rechts, maar met bewindvoering.
En in dit geval mogen de asielzoekers, en Nederland, maar wát blij zijn met een bewindvoerder die deugen niet als deugd ziet maar als ondeugd. Een ondeugende minister is, blijkbaar, een minister die tenminste gewoon beleid uitvoert, en een minister die gewoon beleid uitvoert is een goede minister. Hoe hard de deugkaboutertjes daar ook over mogen drammen en klagen en zinloos met hun vuistjes in de lucht zullen maaien.